Gdyby nie Piegucha i jej wirtualny kop w cztery litery, nie wiem, kiedy bym się zabrała za dokończenie tego postu. Skończę więc dziś niedokończone, ale obawiam się, że Anka będzie rozczarowana. Niekoniecznie musi się jej spodobać to, co mnie cieszy i bardzo ułatwia życie hafciarki.
Nie wiem jak Wy, ale ja zapadłam w estywację.
Zapadłam w sen letni.
Zhibernowałam się.
Ograniczyłam jakąkolwiek aktywność.
Moje procesy życiowe zostały spowolnione do minimum niezbędnego do przeżycia. Robiłam i robię tylko to, co jest konieczne, co muszę. I tak jest tego za dużo, jak na moje nerwy. Upał ugotował mnie na miękko.
Czytaj dalej „Jedziemy na wycieczkę, bierzemy hafcik w teczkę”
W domu mamy rodzinny najazd Hunów z Ameryki. U moich rodziców też cała banda Hunów. Brat z dzieciami przyjechał. Straszne, jak te dzieci rosną. Jeszcze niedawno pod stół się to mieściło na stojąco, a teraz to prawie nastolatki. Jak to mawia moja mama, nic tak szybko nie rośnie, jak cudze dzieci i własne długi :)
Jedne wyszywają na tamborku, drugie miętolą materiał w rękach. Jedne cały HAED potrafią wyszyć jedną igłą, drugim dwie setki igieł nie starcza. Każda z nas ma jakiś swój sposób na organizację pracy przy hafcie. Każda robi jak lubi, używa czego lubi. Co hafciarka to inny warsztat. Dziś słów parę o tym, jak to wygląda u mnie.
Tęskniliście?
Ja bardzo. Bardziej niż bardzo.
Ale wiecie co?
Już nie tęsknię.
KOCHANIEŃKI wrócił do domu z dalekiego kraju :)
Wrócił i przywiózł „torby z darami w aucie z alufelgami„.
