W sumie to chyba jednak kochała. Jakoś ostatnimi czasy kolor różowy mi zobojętniał. Po prostu jest, jak jeden z wielu innych kolorów, ani ziębi, ani grzeje. Cztery lata temu było jednak zgoła inaczej. Cztery lata temu na widok różowego serce w piersi zaczynało bić mi szybciej, na samą myśl o różowym różowe robiły się me policzki.
Co by tu rzec, żeby nie skłamać?
Nie da się ukryć, że jestem w czołówce, jak nie w pierwszej trójce osób z najbardziej „zawansowanymi” postępami w projekcie Nowy haft na Nowy Rok.
Miało być podsumowanie moich zeszłorocznych dokonań.
Chyba go nie będzie, bo mało optymistyczne wyszło mi to podsumowanie.
Zły to był dla mnie rok. Na wszystkich polach.
Do tego pesel mi się znowu dzisiaj postarzał.
Nie wiem jak Wy, ale ja się roztapiam, rozpływam z gorąca. Mój mózg ma temperaturę i konsystencję gorącej zupy. Szczerze nienawidzę takiej pogody w „wielkim” mieście. Nad morzem, nad wodą, w lesie jest ok, jest super i bosko, ale jak człowiek nie z własnej woli musi siedzieć w mieście, to go delikatnie mówiąc, trafia szlag.
